Արագ Ընթերցում
- John Lewis-ի Սուրբ Ծննդյան գովազդում հնչում է Ալիսոն Լիմերիկի 90-ականների «Where Love Lives» հիթը։
- Գովազդը ցույց է տալիս, թե ինչպես երաժշտությունն ու նոստալգիան միավորում են հորն ու որդուն։
- Լիմերիկի երգը նորից ուշադրության կենտրոնում է՝ ընդգծելով ակումբային երաժշտության սերունդներին միավորելու ուժը։
- Քննադատները տարբեր կարծիքներ ունեն՝ արդյո՞ք գովազդը հաջողությամբ է միավորում զգացմունքներն ու պատմությունը։
- Գովազդային արշավը ընդգծում է վինիլ սկավառակների և նոստալգիայի վերածնունդը մանրածախ շուկայում։
Ինչպես John Lewis-ի Սուրբ Ծննդյան գովազդը վերակենդանացրեց ակումբային հիթը
Ամեն նոյեմբեր, երբ John Lewis-ի Սուրբ Ծննդյան գովազդը հայտնվում է եթերում, բուռն քննարկումներ են սկսվում Բրիտանիայում։ Այս տարի, խանութի գովազդը հատկապես նոստալգիկ տրամադրություն է առաջացրել՝ ոչ միայն իր պատմությամբ, այլ նաև ընտրված երաժշտությամբ՝ Ալիսոն Լիմերիկի լեգենդար «Where Love Lives» ակումբային երգով։ Գովազդի կենտրոնում միջին տարիքի հայրն է, որին որդին նվիրում է երգի վինիլային սկավառակը, ու նա ակնթարթորեն հայտնվում է իր 90-ականների ակումբային կյանքի հիշողություններում։ Երկու րոպեանոց ֆիլմում հիշողություններն ու ռիթմերը միախառնվում են զգացմունքային երանգներով, որոնք ստեղծել են Saatchi & Saatchi գովազդային ընկերության փորձագետները։
Գովազդի ընդունումը բազմաբովանդակ է։ Քննադատները, օրինակ՝ The Spectator-ը, նշում են, որ John Lewis-ի փորձը՝ միավորել ընտանիքի կապը և ակումբային նոստալգիան, թերևս չափազանց զգացմունքային և չհստակեցված է։ Ֆիլմի սյուժեն արագ անցնում է էյֆորիկ հիշողություններից Labrinth-ի ավելի դանդաղ և զգացմունքային «Where Love Lives»-ի քավերի վրա, իսկ վերջում՝ հայրն ու որդին տունում անհարմար գրկախառնվում են։ «Եթե չես կարողանում գտնել բառերը, գտիր նվերը»՝ գովազդի կարգախոսն է, որը փորձում է ընդգծել հիմնական թեման՝ երաժշտությունը որպես սերունդների միջև կամուրջ։
«Where Love Lives». Երգ, որ միավորում է սերունդները
90-ականների ակումբային կյանքին մասնակցած մարդկանց համար Ալիսոն Լիմերիկի «Where Love Lives»-ը պարզապես ֆոնային երաժշտություն չէ՝ դա միասնության, ազատության և անկեղծ ուրախության օրհներգ է։ Գովազդի եթերում հայտնվելը լայն քննարկումներ է առաջացրել՝ դուրս Սուրբ Ծննդյան վաճառքի շրջանակներից։ The Guardian-ի ընթերցողները կիսվել են իրենց պատմություններով, թե ինչպես են 90-ականների ակումբային հիթերը փոխանցում իրենց երեխաներին՝ ցույց տալով, որ այդ երգերը մշակութային հենասյուներ են։
Մի հայր պատմում է, թե ինչպես «Where Love Lives»-ը իրեն վերադարձնում է երիտասարդության ակումբային պարահրապարակները, իսկ մյուսները փոխանցում են «Breathe» (The Prodigy), «Born Slippy» (Underworld), «Hi-Tech Jazz» (Galaxy 2 Galaxy) հիթերը։ Այս երգերը իրենց վարակիչ բասերով ու հուզիչ բառերով ոչ միայն նոստալգիա են, այլ նաև դասեր՝ ինքնատիպության, կապի և երաժշտության ուժի մասին, որն ունակ է միավորել տարբեր սերունդներին։
Ակումբային օրհներգերը՝ ընտանիքի կյանքի և հույզերի աղբյուր
«Where Love Lives»-ի արդյունավետությունը John Lewis-ի գովազդում պայմանավորված է նրա համընդհանուրությամբ։ Երգի հզոր վոկալները և ոգեշնչող մեղեդին հիշեցնում են ոչ միայն գիշերային զվարճանքները, այլև կյանքի կարևոր պահերը։ Շատերի համար սա հիշեցում է, որ սերը՝ իր բոլոր ձևերով, ծնվում է այն վայրերում, որտեղ մարդիկ հավաքվում են, պարում և կիսում զգացմունքները։ Գովազդի պատմությունը՝ հայրն առաջին հերթին կորցնում է իրեն հիշողությունների մեջ, հետո վերամիավորվում է որդու հետ, ընդգծում է երաժշտության կարողությունը՝ նպաստելու փոխըմբռնմանն ու համակեցությանը տարբեր սերունդների միջև։
Բնականաբար, բոլորը չեն համարում գովազդը հաջողված։ Ոմանք կասկածում են՝ արդյո՞ք սյուժեն իսկապես բացահայտում է հայր-որդի հարաբերությունների խորությունը, թե պարզապես մակերեսային զգացմունքայնություն է ներկայացնում։ Ինչպես նշում է The Spectator-ը, գովազդի «նյութական միջավայրը» ցույց է տալիս ակումբային մշակույթի մաքրված տարբերակը՝ այն, որտեղ 90-ականների ազատությունը «փաթեթավորվել» է ընտանեկան դիտման համար։
Նոստալգիա, վինիլ և հիշողության շուկան
Զգացմունքային արժեքից բացի, գովազդը արտացոլում է աճող միտումը՝ վինիլի վերածնունդն ու նոստալգիայի վաճառքը։ John Lewis-ը, ինչպես շատ մանրածախներ, հասկացել է, որ հիշողությունները վաճառվում են։ 90-ականների երաժշտության հանդեպ համընդհանուր կարոտը օգտագործելով՝ նրանք պարզապես ապրանք չեն առաջարկում, այլ պատկանելության և շարունակականության զգացում։ Ալիսոն Լիմերիկն էլ, իր հերթին, օգտվում է նոր ուշադրությունից, քանի որ իր հիթը նոր լսարաններ է գտնում և կոմերցիոն հաջողություն է ունենում։
Այս երևույթը վերաբերում է ոչ միայն «Where Love Lives»-ին։ Ծնողները իրենց երեխաներին փոխանցում են նաև այլ ակումբային երգեր՝ հույս ունենալով, որ այդ ժամանակաշրջանի էներգիան ու անկեղծությունը կպահպանվեն։ The Prodigy-ի «Breathe»-ը, Underworld-ի «Born Slippy»-ն՝ ոչ միայն հիշողություններ են, այլ նաև կենդանի կապ՝ անցյալի ու ներկայի միջև։
Երաժշտությունը՝ որպես կապի միջոց՝ իր սահմաններով և հնարավորություններով
John Lewis-ի գովազդը արդյո՞ք հասնում է իր նպատակին։ Դա կախված է դիտողի սպասումներից։ Նրանք, ովքեր փնտրում են ջերմ, համընդհանուր Սուրբ Ծննդյան պատմություն, գուցե սյուժեն թերի համարեն։ Բայց մյուսների համար, երաժշտության միջոցով—even awkwardly—հայր-որդի կապի տեսարանը անկեղծորեն հուզիչ է։
Երաժշտությունը միշտ ունեցել է երկակի դեր՝ և՛ փախուստի, և՛ համախմբման միջոց։ «Where Love Lives»-ի ընտրությամբ գովազդը դիտողներին հրավիրում է վերամտածելու իրենց երաժշտական հիշողությունները ու այն, թե ինչպես այդ պահերը ձևավորում են մեզ՝ որպես ծնողներ, երեխաներ և անհատներ։
Գովազդը նաև ընդգծում է սերունդների փոփոխության նուրբ ճշմարտությունը։ Ակումբային երաժշտությունը, որն ժամանակին ապստամբության ու ազատության խորհրդանիշ էր, հիմա դարձել է ընտանեկան ավանդույթի մաս։ Վինիլային սկավառակները այլևս պարզապես հավաքածուի մաս չեն՝ դրանք դռներ են դեպի ընդհանուր փորձառություն, խոսակցություն և երբեմն՝ անհարմար գրկախառնումներ Սուրբ Ծննդյան առավոտյան։
John Lewis-ի նոր գովազդը, թեև հակասական է, անկասկած վերակենդանացնում է Ալիսոն Լիմերիկի ակումբային հիթը նոր սերնդի համար՝ առաջ բերելով նոստալգիա և մտորում։ Անկախ նրանից՝ արդյոք գովազդը հաջողված է որպես պատմություն, այն հաստատում է երաժշտության ուժը՝ միավորելու մարդկանց, ստեղծելու երկխոսություն և հիշեցնելու, թե որտեղ է իսկական սերը։