Արմեն Աշոտյանի վարորդ Արամ Բարսեղյանի դեմ քրեական գործ հարուցելն, ըստ ամենայնի, հիմնավորված է: Եթե նա իսկապես գրանցվել է ինչ-որ պետական հիմնարկներում, աշխատավարձ է ստացել, բայց չի աշխատել, դա, իհարկե, պետք է ունենա իրավական հետևանքներ: Հավանաբար, նա պետք է փոխհատուցի պետությանը պատճառած վնասները: Իհարկե, հարց է առաջանում, ինչու են հետապնդել հենց Աշոտյանի՛ վարորդին, երբ դա նախկինում ընդունված պրակտիկա էր: Եվ այդ հարցի հստակ պատասխանը ես չունեմ՝ չեմ ուզում ընկնել ենթադրությունների գիրկը:
Մինչև հեղափոխությունը (և գուցե նաև հեղափոխությունից հետո) պաշտոնյաները կիրառում էին «վարորդ պահելու» երկու տարբերակ: Առաջինը Արամ Բարսեղյանի տարբերակն է՝ ըստ իրավապահների, նրան ձևակերպել էին «ֆիկտիվ» աշխատանքների: Բոլո՞րն էին այդպես անում: Իհարկե՝ ոչ: Օրինակ, բնապահպանության նախկին նախարար, ներկայումս հետախուզման մեջ գտնվող Արամ Հարությունյանը դժվար թե կարիք ունենար գնալու նման քայլի. կարելի է վստահաբար ասել, որ նա իր գրպանից էր տալիս իր վարորդի և այլ աշխատակիցների «հավելավճարները»: Աշոտյանի և Հարությունյանի նյութական հնարավորությունները, մեղմ ասած, տարբեր են, և այդ պատճառով տարբեր էին նաև «վարորդ պահելու» ճանապարհները:
Իսկ ինչպե՞ս պետք է լինի Նոր Հայաստանում: Գիտեմ, որ նախարարներից մեկի վարորդը հրաժարվել էր աշխատել 90 հազար դրամ «չոր աշխատավարձի» դիմաց, և նրան կարելի է հասկանալ՝ պարտադիր չէ, որ վարորդը (կամ նախարարության այլ շարքային աշխատակից) «գաղափարի մարդ» ու «պայքարի նվիրյալ» լինի, նրանք պետք է տուն պահեն: Բայց նախարարին էլ կարելի է հասկանալ՝ նա ապրում է իր ոչ ճոխ աշխատավարձով («մաքուր» մոտ 570 000 դրամ), և չի կարող ու չի էլ ցանկանում «կիսվել» վարորդի հետ: Չի ցանկանում նաև «ֆիկտիվ աշխատանքներ» ձևակերպել: Միակ «օրինական» ճանապարհն այն է, որ վարորդները երեկոյան մեքենան քշեն «տաքսու տակ», իսկ մնացած քիչ վարձատրվող պետծառայողները աշխատանքից ազատ ժամերին կրպակում ծխախոտ վաճառեն:
Իսկ եթե լուրջ, պետք է վերանայել պետական ծառայության ողջ համակարգը՝ այո, խելամտորեն կրճատելով ապարատը և մնացածներին տալով արժանապատիվ աշխատավարձ: Միաժամանակ՝ պահանջելով արդյունավետություն և պրոֆեսիոնալիզմ: Հեղափոխությունից անմիջապես հետո իշխանությունը, կարծես թե մտադիր էր գնալ նման քայլերի: Վերջին ամիսներին, սակայն, այդ խոսակցությունները մի տեսակ մարեցին: Գուցե այն պատճառով, որ լուծումները ժողովրդահաճո չեն լինի: Բայց վաղ թե ուշ նման լուծումների հրամայականը հառնելու է իշխանությունների առաջ: Ամուլսարի նման:
Աղբյուրը՝ aravot.am