Քրիստոֆ Օնորեի 2008 թ. «Գեղեցիկ անձը» ֆիլմը ֆրանսիական «Քլեվի արքայադուստրը» (La Princesse de Clèves) նովելի ադապտացիան է։
Այս ֆիլմը տխրության, սիրո և գեղեցկության կատարյալ համադրություն է։
Այն պատմում է երիտասարդ գեղեցկուհի Ժունիի մասին։ Մոր մահից հետո նա տեղափոխվումէ Փարիզ, և սկսում է հաճախել նոր դպրոց, որտեղ սովորում է իր եղբայրը։ Նա միանգամից գրավում է բոլորի ուշադրությունը, առաջին հերթին համադասարանցի Օտտոյի և իտալերենի ուսուցիչ Նեմուռինը։
Ժունին ունենալով հետաքրիր և գեղեցիկ արտաքին, միևնույն ժամանակ շատ անհասանելի և փակ է։ Նրա աչքերի մեջ կա անծայրածիր տխրություն և ցավ։ Լինելով էմոցիոնալ անկայուն վիճակում՝ հերոսուհին չգիտի հստակ ինչ է ուզում, հատկապես սիրային հարցերում և այդ իսկ պատճառով էլ նա ավելի լուռ, փակ և զսպված է՝ տարբերվելով իր հասակակիցներից։ Օտտոն և Ժունին սկսում են հանդիպել, սակայն վերջինս սիրահարված չէ և դա կոտրում է Օտտոյի սիրտը՝ կոտրելով մարմինը։
Ժունին պատմում է Օտտոյին, որ նա սիրահարվել է ուրիշին, բայց չի կարող ասել, թե ում։ Մի օր Օտտոն պարզում է, որ դա իտալերենի ուսուցիչ Նեմուռն է։ Սա մեծ հարված է լինում նրա համար և Օտտոն ինքնասպան է լինում՝ մնալով միակ տղամարդը, ով հավերժ, բառացիորեն մինչև կյանքի վերջ, սիրում է Ժունիին։
Նեմուռն ինքը շատ սիրահարված է Ժունիին, առաջին իսկ հայացքից։
Բայց նա իհարկե թաքցնում է իր զգացմունքները և ոչինչ չի անում։
Երկուսն էլ տանջվում են միմյանց հանդեպ ունեցած սիրո պատճառով, որը շատ գեղեցիկ և մելանխոլիկ է պատկերված։
Սակայն Օտտոյի մահից հետո փոփոխություններ են նկատվում։ Ժունին այլևս չի այցելում իտալերենի դասերի և օրերից մի օր Նեմուռը հետապնդելով նրան՝ խնդրում է, որ խոսեն։ Նրանք ձեռքերը բռնած, երեխաների նման վազելով քաղաքով մեկ, գնում են Նեմուռի տուն և երկար խոսում։ Հիմնականում խոսում է Ժունին, ասելով, որ գիտակցում է այն, որ նրանք սովորական մարդիկ են, ոչ ոքից լավը չեն և նրանց սերը մի օր ավարտվելու է։ Նա խոսում է նաև իր խանդի մասին, թե ինչքան մեծ և քայքայիչ դա կարող է լինել երկուսի, հատկապես՝ իր համար։ Չցանկանալով ռիսկի տակ դնել իր սիրտը և հոգին՝ Ժունին հրաժարվում է Նեմուռի հետ երբևիցե լինել։
Նա 2 օր հետո հանկարծակիորեն հեռանում է Փարիզից՝ թողնելով Նեմուռին միայնակ, կոտրված և անսահման տխրության գրկում։
Աննա Մարտիրոսյան
