Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի կադրային փոփոխությունների քաղաքականությունն ու հայտարարությունները վկայում են մի առաջնորդի մասին, ով մշտապես գտնվում է իր իսկ ձևակերպումների և գործողությունների հակասական դաշտում։ Կադրային փոփոխությունները, որոնք բնորոշվում են որպես համակարգային փոփոխությունների անհրաժեշտություն, իրականում ներկայացնում են բազմաշերտ մոտեցում՝ հանրային դժգոհությունների, անձնական որոշումների և համակարգային արդարացումների խառնուրդ։
Փաշինյանի մեկնաբանությունները բացահայտում են մի տրամաբանություն, որը նպատակ ունի իրավիճակային հարմարություններ ստեղծել՝ միևնույն ժամանակ խուսափելով անհատական պատասխանատվությունից։ Երբ վարչապետն ասում է, որ պաշտոնանկությունները պայմանավորված են «համակարգի մաս դառնալու» հանգամանքով, նա կարծես փորձում է սփոփել թե՛ նախկին պաշտոնյաներին, թե՛ հանրությանը։ Սակայն, երբ նույն խոսակցության մեջ նշում է, որ դրանք կատարվում են հանրության դժգոհությունների պատճառով, հստակ երևում է այս հայտարարությունների հակասական բնույթը։
Հանրության դժգոհությունը կարող է լինել արդարացում, բայց այն երբեք չի կարող փոխարինել կառավարման պրոֆեսիոնալ որոշումներին։ Փաշինյանը շեշտում է, որ որոշ պաշտոնյաներ փոփոխություններ են իրականացրել, բայց այնուհետև մեղադրում է նրանց համակարգի դինամիկան կորցնելու մեջ։ Այս հակասությունները ցույց են տալիս, որ նրա առաջնորդական որոշումները հիմնվում են ոչ այնքան օբյեկտիվ ցուցանիշների, որքան՝ իրավիճակային հաշվարկների վրա։
Բացի այդ, նրա միանձնյա որոշումների մասին խոսքերը վկայում են առաջնորդի, ով ավելի շատ կենտրոնացած է իշխանության ամրապնդման, քան իր որոշումների բաց ու թափանցիկ քննարկման վրա։ Նման մոտեցումը անխուսափելիորեն հանգեցնում է թիմի ներսում վստահության անկման։ Նա մի կողմից պնդում է, որ թիմային քննարկումները կարևոր են, մյուս կողմից նշում է, որ կադրային փոփոխությունները միանձնյա որոշումներ են։ Այս երկակիությունը ոչ միայն խարխլում է թիմային աշխատանքը, այլև առաջացնում է հանրային կասկածներ նրա քաղաքականության նկատմամբ։
Փաշինյանի հայտարարությունները նաև հաճախ ուղղված են արդարացնելու կադրային փոփոխությունների պատճառները՝ դրանք ներկայացնելով որպես համակարգային բարեփոխումների քայլեր։ Սակայն իրականում այդ բարեփոխումները մնում են միայն խոսքեր՝ առանց հստակ չափելի արդյունքների։ Օրինակ, երբ նա խոսում է պաշտոնյաների հաջողությունների մասին, բայց միաժամանակ նրանց հեռացնում է, սա ակնհայտորեն բացահայտում է տրամաբանության պակաս։
Վերջապես, Փաշինյանի խոսքը հաճախ տարանջատում է հաջողությունն ու ձախողումը։ Սեփական հաջողությունները ներկայացվում են որպես նրա առաջնորդական հմտության արդյունք, մինչդեռ ձախողումները բարդվում են պաշտոնյաների կամ համակարգերի վրա։ Սա առաջնորդի պատասխանատվության խուսափման ակնհայտ օրինակ է։
Այսպիսով, Փաշինյանի կադրային քաղաքականությունն ավելի շատ ձևական և իրավիճակային բնույթ է կրում, քան իրական համակարգային փոփոխությունների հիմք է հանդիսանում։ Նա օգտագործում է իր խոսքի ճկունությունը՝ տարբեր լսարանների համար տարբեր պատասխաններ տալու համար, ինչը խարխլում է թե՛ հանրային վստահությունը, թե՛ պետական ինստիտուտների նկատմամբ հարգանքը։ Կադրային փոփոխությունները, որոնք իրականացվում են այսպիսի հակասական հիմնավորումներով, դժվար թե նպաստեն երկարաժամկետ զարգացմանը։ Այս ամենը, սակայն, առավել ակնհայտորեն բացահայտում է նրա կառավարման փիլիսոփայության խորքային խնդիրները։
![](https://azat.tv/wp-content/uploads/2022/09/azattvlogoblack.png)