Արցախյան պատերազմի մասնակից, զինվորական Սարգիս Բրուտյանը 12 երեխա ունի` յոթ որդի և հինգ դուստր: Նրա կինը` Անահիտ Հովակիմյանը, յոթ որդի է ճանապարհել բանակ, որոնք պաշտպանել են առաջնագծի ամենատարբեր հատվածները: Զորացրվելուց հետո յոթ որդիներից հինգը՝ որպես պայմանագրայիններ, շարունակել են ծառայությունը զինված ուժերում, Արմենը` 6 տարի, Արշալույսը` 12, Անդրանիկն ու Արամը` 8-ական, իսկ Աշոտը մեկ տարի առաջ է սկսել պայմանագրային ծառայությունը: Իմ զրուցակիցը Բրուտյանների 12 զավակներից հինգերորդն է` Արշալույս Բրուտյանը: Ես ընտրեցի նրան, որովհետև մյուս եղբայրների համեմատությամբ` նրա պայմանագրային զինծառայությունը ամենաերկարատևն է` 12 տարի:
-Տասներկու երեխա` մեկ հարկի տակ… Իզուր չէ, որ բազմազավակ մայրերին հերոս մայր են կոչում: Ինչպիսի անձնվիրություն, կամք, աշխատասիրություն պիտի ունենաս 12 երեխայի հոգսերը հոգալու համար:
-Այն էլ այն դեպքում, երբ ամուսինդ ամիսներով տուն չի գալիս: Ես հորս գրեթե չեմ հիշում մանկության տարիներին, որովհետև շատ քիչ եմ տեսել: Արցախյան պատերազմի ժամանակ հայրս սահմանին էր: Պատերազմի ավարտից հետո ծառայության անցավ բանակում` որպես վաշտի հրամանատար ու ամսվա կեսը դիրքերում էր: Դիրքերից իջնելուց հետո էլ այնքան ուշ էր տուն գալիս զորամասից և այնքան շուտ էր գնում ծառայության, որ մենք քնած էինք լինում: Մայրս, իրոք, բացառիկ կին է: Անմնացորդ նվիրված ամուսնուն ու երեխաներին: Անտրտունջ: Միայն մեր կենցաղային հոգսերը հոգալու համար լուսաբացից մինչև կեսգիշեր պիտի տնային գործեր անես, էլ չեմ ասում` հոգեկան ապրումները, երբ որդիներդ սահմանին են: Մայրս անկողին մտնելուց առաջ պիտի բոլորիցս լուր ունենա, նոր փակի աչքերը:
-Ինչպե՞ս է անցնում օրը, երբ բոլորդ միասին եք տանը:
-Մենք Բերդից ենք:Պատերազմի տարիներին դժվար էր: Երբ ադրբեջանցիներն սկսում էին ռմբակոծել, թաքնվում էինք մորաքրոջս կամ հորեղբորս նկուղում: 1994թ., պատերազմն ավարտվելուց հետո, ես առաջին դասարանում էի, ավագ եղբայրներս` Արմանն ու Արմենը, որոնք ինձնից մեծ են 8-9 տարով, արդեն բարձր դասարանի աշակերտներ էին և հորս բացակայության ժամանակ սաստում էին մեզ, խրատում, տանը կարգուկանոն էին հաստատում: Արմենը խիստ էր, նրանից բոլորս էլ ազդվում էինք:
Ես խելոք, լսող երեխա էի: Արմանը, Աշոտն ու Ամրամն էլ առանձնապես չար չէին, իսկ այ Անդրանիկն ու Արամը` զույգ եղբայրներս, կրակ ու պատիժ էին փոքր ժամանակ. եթե դրսում որևէ մեկին չծեծեին, իրիկունը իրար էին ծեծում: Բայց բոլորս էլ առանց խնդիրների, պատվով ծառայեցինք բանակում ու անփորձանք տուն վերադարձանք:
-Հիմա Անդրանիկն ու Արամը ինչո՞վ են զբաղված:
-Արդեն 8 տարի պայմանագրային զինծառայողներ են:
-Հայրդ կարողանո՞ւմ էր սպայի աշխատավարձով պահել 14-հոգանոց ընտանիքը:
-Վազգեն Սարգսյանը հորս՝ որպես բազմազավակի, երեք հատ բնակարան տվեց:
-Որտե՞ղ:
-Մեր ծննդավայրում` Բերդում: Նաև մի «Ուազիկ» տվեց: Անկեղծ ասած՝ մենք երբեք հոգս չենք տեսել, և՛ սնունդ ենք ունեցել, և՛ շոր, և՛ տաք բնակարան: Մի ամերիկահայ բարերար կին մորս համար առանձնատուն գնեց Պառավաքար գյուղում` մեր պապերի ծննդավայրում:
-Որպես հերոսուհի մայր…
-Այո՛, այսօր հայրս ու մայրս այդ տանն են ապրում: Ես ապրում եմ պաշտպանության նախարարության հատկացրած երեք բնակարաններից մեկում:
-Դուք վաղո՞ւց էիք որոշել, որ պետք է զինվորական դառնաք:
-Ո՛չ: Ժամկետային զինծառայության ժամանակ որոշեցի. բանակն ինձ դուր եկավ: Սահմանը, դիրքերի կյանքը, մարտական ընկերությունը: Ես ինձ լավ եմ զգում սահմանին: Զորացրվելուց հետո անցա պայմանագրային ծառայության ու արդեն 12 տարի դիրքերում եմ:
Առավել մանրամասն՝ www.hayzinvor.am