Էնթոնի Հոփքինս․ թատրոնի «կայծակնային» դերասանից մինչև կինեմատոգրաֆիական լեգենդ

«Կայծակնային» պահից մինչև արվեստի բարձունքները

Միլիոնավոր մարդիկ Էնթոնի Հոփքինսին հիշում են որպես սառնասիրտ Հաննիբալ Լեքտերին կամ աստված Օդինին, բայց նրա ճանապարհը սկսվել է շատ հեռու Հոլիվուդի փայլից՝ Հարավային Ուելսի անձրևոտ փողոցներում, ընտանիքում, որտեղ դերասանական աշխարհը անհասանելի էր։ Հոփքինսը The New York Times-ին պատմել է․ «Երբ 17 տարեկան տղա էի, ոչինչ չգիտեի, բայց ինչ-որ բան փայլեց իմ մեջ, և ես ստացա կրթաթոշակ Հարավային Ուելսի դերասանական դպրոցում։ Երբեք չէի խաղացել բեմում։ Բայց մասնակցեցի լսմանը ու ինձ տվեցին կրթաթոշակ»։

Հոփքինսի երիտասարդ տարիները համընկնում էին բրիտանական մշակույթի խորը փոփոխության հետ։ 1950-60-ականները «բարկացած երիտասարդների» շարժման ժամանակաշրջանն էր՝ ներկայացումներ ու ֆիլմեր, որոնք արտահայտում էին աշխատավորական հիասթափությունը և պատերազմից հետո կյանքի դժվարությունները։ «Saturday Night and Sunday Morning»-ի, «Look Back in Anger»-ի նման ստեղծագործությունները բացեցին նոր դռներ հասարակական խավերի դերասանների համար։ Հոփքինսը գտավ իր հաջողության բանալին հենց այդ շարժման մեջ։ Նա հիշում է փոխակերպող երեկոն՝ այցելելով Bristol Old Vic-ում ներկայացում, որտեղ Պիտեր Օ’Թուլը խաղում էր Ջիմի Պորտերին։ «Բեմ դուրս եկավ այդ կայծակնային Պիտեր Օ’Թուլը։ Շատ վտանգավոր դերասան։ Մտածեցի՝ «Աստված իմ, եթե նա իջներ բեմից, մեզ բոլորիս կսպաներ»։ Այդ հզորությունը, այդ վտանգի զգացումը դարձավ Հոփքինսի մոտեցման հիմքը։

Բեմից դեպի կինո․ լեգենդների հետ հանդիպում, պատմության կերտում

Հոփքինսը տարիներ շարունակ կատարելագործում էր իր վարպետությունը թատրոնում՝ սովորելով բրիտանական լավագույններից։ Եվ, ինչպես ֆիլմի սցենարում, ճակատագիրը կրկին բերեց Օ’Թուլին իր կյանք։ «Տասը տարի անց, ես Ազգային թատրոնում խաղում էի Անդրեյի դերը Լոուրենս Օլիվիեի «Երեք քույրերը» ներկայացման մեջ։ Երեկոյի վերջում դուռը թակեցին․ ով էր՝ Պիտեր Օ’Թուլը։ Սա արդեն տարօրինակ էր։ Նա ասաց՝ «Ուզում եմ, որ կինոփորձ անես ինձ համար։ Ֆիլմ է՝ Քեթրին Հեփբըրնի հետ՝ The Lion in Winter»։

Հավատալ դժվար էր․ նույն դերասանը, ով առաջին անգամ ոգեշնչել էր իրեն, այժմ առաջարկում էր մասնակցել կարևոր ֆիլմի։ Օ’Թուլը, ինքն էլ լեգենդ, նվաճել էր թե՛ բեմը, թե՛ էկրանները՝ «Lawrence of Arabia»-ի նման ստեղծագործություններով։ Հոփքինսի դեբյուտը «The Lion in Winter»-ում նշանավորեց նրա անցումը թատրոնից կինո՝ մի քայլ, որը պետք է որոշեր նրա հետագա ուղին։ Մենթորությունը, ժամանակը, բրիտանական դրամատիկ ավանդույթների ծանրությունը—all converged to launch Hopkins as a force in cinema.

Վարպետության ձևավորումը․ թատրոնի ազդեցությունը կինոյի հաջողության վրա

Չնայած Հոփքինսի կինոակարիերայի վերելքին, թատրոնի կարգապահությունն ու հուզական խորությունը մնացին նրա խաղի հիմնական բաղադրիչը։ Բեմը սովորեցրեց նրան կենտրոնացնել ուժը, լիարժեք կերպար ստեղծել՝ լինի դա Շեքսպիրի կամ Չեխովի դեր։ 1970-ականներին նա շարունակում էր մնալ բրիտանական թատրոնի կարևոր դեմք, սակայն 1980-ականներին կենտրոնացավ կինոյի վրա՝ ներշնչվելով Օ’Թուլի նման դերասաններից, ովքեր հաջողություն էին գտել էկրանին։ Արդյունքը՝ կինոյում ստեղծվող կերպարներ, որոնք աչքի էին ընկնում լրջությամբ ու անկանխատեսելիությամբ։

Հոփքինսի կարողությունը՝ համադրել թատրոնի ուժը կինեմատոգրաֆիական նրբերանգների հետ, դարձավ նրա այցեքարտը։ «Լռության գառները» ֆիլմում նրա խաղը չափազանց հանգիստ ու սպառնալի էր, իսկ «Shadowlands»-ում՝ հանգիստ ու խոցելի։ Ամեն կերպարում հնչում է այն «կայծակնային» պահի արձագանքը՝ դերասան, ով հասկանում է վտանգը, խորությունը ու փոխակերպումը։

Հոփքինսի ազդեցությունը․ մշակութային արձագանքներ

Էնթոնի Հոփքինսի ազդեցությունը շատ ավելի լայն է, քան միայն կինոն։ Վերջերս «The Late Show with Stephen Colbert»-ի Հելոուինի թեմայով թողարկման ընթացքում, նրա ներկայությունը զգացվեց անսպասելի ձևով։ Չնայած Հոփքինսը գլխավոր հյուրն էր, շոուն հարգանքի տուրք մատուցեց դասական գրականությանը՝ Բրայան Ստեքի միջոցով, ով մարմնավորում էր Ֆրանկենշտեյնի հրեշին՝ հատուկ վեբ-թողարկման մեջ։ Ստեքի կերպարումը՝ հիմնված տարիների հումորային փորձի վրա, միաժամանակ ծիծաղելի ու նուրբ էր, անդրադառնալով մահվան ու ինքնության թեմաներին։ Սա ևս մեկ անգամ ընդգծեց, որ դերասանները, ովքեր կերպարներին բերում են բարդություն, ինչպես Հոփքինսը, շարունակում են կարևոր մնալ։

Հոփքինսի ժառանգությունը արտահայտվում է ոչ միայն իր դերերում, այլև այն ազդեցության մեջ, որ ունենում է մյուսների վրա՝ գրողների, դերասանների, հումորիստների, ովքեր փորձում են համադրել ուժը ու նորարարությունը։ Նրա պատմությունը հիշեցնում է, որ բեմի ու էկրանի, դրամայի ու կատակերգության սահմանները շարժուն են համարձակների համար։

Ժանրի ձևավորման մեջ․ արևմտյանից մինչև գոթական լեգենդներ

Չնայած Հոփքինսը հիմնականում արևմտյան ժանրի հետ չի ասոցացվում, նրա կարիերան իրադարձությունների զուգահեռ ընթացք ունի։ «The Mask of Zorro»-ի նման ֆիլմերը, որոնք նորովի ներկայացրեցին Johnston McCulley-ի հերոսին, ցույց տվեցին Հոփքինսի կարողությունը՝ ժառանգական կերպարներին տալ խորություն ու հմայք։ Այստեղ նա մարմնավորում էր Դոն Դիեգո դե լա Վեգային՝ անցկացնելով մանդատը նոր սերնդին՝ իր իսկ դերասանական ուղու խորհրդանիշ։

Արևմտյան ժանրի վերաիմաստավորումը «Unforgiven»-ից հետո, Հոփքինսի պատրաստակամությունը անսովոր դերեր խաղալու՝ արտացոլում էր կինոյի փոփոխվող աշխարհը։ Նա հեշտությամբ անցնում էր ժանրերից՝ հոգեբանական թրիլլերներից մինչև պատմական էպոսներ, իր խաղին բեմի խորությունը տալով։

Ժառանգություն և խոհողություն․ դերասանի մշտական ազդեցությունը

Այսօր Հոփքինսը հայտնի է ոչ միայն իր լեգենդար կերպարներով, այլև իր անցած ճանապարհով՝ անսպասելի սկիզբ, անթուլ հետևողականություն ու փոխակերպող հանդիպումներ։ Նրա կարիերան կապում է տարբեր ժամանակաշրջաններ՝ բրիտանական հետպատերազմյան իրականությունից մինչև Հոլիվուդի գլոբալ դերը, թատրոնի հավաքական մթնոլորտից մինչև կինոյի ինտիմ ուժը։

Հոփքինսի կյանքը հիշեցնում է, որ մեծությունը հաճախ ծնվում է ոգեշնչման պահերից՝ «կայծակնային» տաղանդի հայտնաբերում, պատահական հանդիպում, մենթորի աջակցություն։ Հարավային Ուելսի տղան, որ նստած հիանում էր Պիտեր Օ’Թուլով, դարձավ լեգենդ, ով կշարունակի ոգեշնչել սերունդներին։

Էնթոնի Հոփքինսի պատմությունը վկայում է արվեստի ոգեշնչման ուժի ու ռիսկի փոխակերպող ներուժի մասին։ Նրա ուղին՝ սկսած բեմի սկսնակից մինչև միջազգային լեգենդ, ընդգծում է մենթորության, կայունության և փոփոխության հանդեպ բացության կարևորությունը՝ հատկանիշներ, որոնք շարունակում են ձևավորել դերասանական աշխարհը։