fbpx
Կառավարություն

Կադրային ջարդ կառավարությունում. Ի՞նչ կփոխվի, ոչինչ

Հայաստանի կառավարությունում հերթական «կադրային ջարդն» է իրականացվում, որը թվում է թե զուրկ է բովանդակային բարեփոխումների իրական նպատակներից։ Վերջին օրերին զբաղեցրած պաշտոններից ազատվել են մի շարք բարձր պաշտոնյաներ, ներառյալ ՆԳ նախարար Վահե Ղազարյանը, Տարածքային կառավարման և ենթակառուցվածքների նախարար Գնել Սանոսյանը, ՊԵԿ նախագահ Ռուստամ Բադասյանը, Քննչական կոմիտեի նախագահ Արգիշտ Քյարամյանը և Հակակոռուպցիոն կոմիտեի նախագահ Սասուն Խաչատրյանը։ Սակայն հարցը մնում է՝ արդյո՞ք այս փոփոխությունները բերում են որևէ իրական առաջընթաց։

Այս պաշտոնյաները նշանակվել էին հենց վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի կողմից՝ նրա նախորդ կադրային ընտրությունների շրջանակում։ Նրանց հեռացումը որևէ կերպ չի վկայում կառավարման նոր ոճի կամ մտածողության մասին, քանի որ պարզ է, որ նրանց փոխարինողներն էլ կլինեն նույն քաղաքական մոտեցման ներկայացուցիչներ։ Այս «նոր» կադրերն ուղղակիորեն կպահպանեն այն համակարգը, որը ձևավորվել է Փաշինյանի օրոք։

Փաշինյանի կառավարման տարիներին պարբերական են դարձել կադրային փոփոխությունները, սակայն դրանց արդյունքները գրեթե չեն զգացվել։ Հակառակը, պետական կառույցներում արդյունավետության պակասը և պատասխանատվության բացակայությունը շարունակվում են։

Այս փոփոխությունների ֆոնին ակնհայտ է դառնում, որ խնդիրը ոչ թե կոնկրետ պաշտոնյաներն են, այլ կառավարման ամբողջ համակարգը, որն ուղղորդվում է վարչապետի անհատական մոտեցումներով։ Փաշինյանի կադրային քաղաքականությունը ավելի շատ կենտրոնացած է անձնական հավատարմության վրա, քան իրական արդյունավետության։

Տարատեսակ պետական մարմինների աշխատանքների ձախողումները, կոռուպցիայի դեմ պայքարի դանդաղեցումը և համակարգային բարեփոխումների բացակայությունը վկայում են, որ խնդիրը ղեկավարության որակական մակարդակն է, ոչ թե առանձին պաշտոնյաները։ Երբ կադրային փոփոխություններն իրականացվում են առանց ծրագրային մոտեցման, դրանք դառնում են ձախողված կառավարման ցիկլի նոր դրսևորում։

Եթե կառավարությունը շարունակի աշխատել նույն տրամաբանությամբ, ապա հաջորդ կադրային փոփոխությունները նույնպես կբերեն նույն անարդյունավետ կառավարիչներին։ Սխալներն անհատների վրա բարդելը միայն շեղում է ուշադրությունը համակարգային խնդիրներից և բարեփոխումների իրական անհրաժեշտությունից։

Փոփոխությունների իսկական հիմքը կարող է լինել միայն կառավարման որակական բարեփոխումը, որը կներառի արդյունավետության բարձրացման մեխանիզմներ և պետական պատասխանատվության ապահովում։ Առանց այս արմատական քայլերի, «կադրային ջարդերը» կմնան միայն սիմվոլիկ արարողություններ՝ առանց որևէ իրական առաջընթացի։

Այս ամենը վկայում է այն մասին, որ խնդիրը ոչ թե հեռացող պաշտոնյաներն են, այլ կառավարման համակարգն ու այն ղեկավարող քաղաքականությունը, որն ի սկզբանե կառուցվել է ոչ արդյունավետ հիմքերի վրա։

ԱՄԵՆԱԴԻՏՎԱԾՆԵՐԸ

ՎԵՐ