ԱՄՆ Գանձապետարանի կողմից հիդրոգենի արտադրության հարկային նոր կանոնակարգերի հրապարակումը շրջադարձային է դարձել հիդրոգենի աճող ոլորտի համար։ Հիդրոգենը, որ դիտարկվում է որպես ծանր արդյունաբերության և հեռահար փոխադրումների ածխաթթվացման հիմնաքար, բախվել է անորոշության, քանի որ հստակ կարգավորումներ չկային։ Նոր կանոնները պարզություն են մտցնում և ձևավորում են ճանապարհային քարտեզ, որը խթանում է ներդրումները և նորարարությունները։
Հիդրոգենի արտադրության տարբեր մեթոդները ունեն տարբեր բնապահպանական ազդեցություններ։ Էլեկտրոլիզի մեթոդը, որը օգտագործում է էլեկտրականություն ջուրը բաժանելու համար, դառնում է ավելի մաքուր, երբ սնուցվում է վերականգնվող էներգիայով կամ միջուկային էներգիայով։ Միևնույն ժամանակ, մեթանը ջերմության միջոցով տարրալուծող գոլորշիային մեթոդը ածխաթթու գազ է արտադրում, եթե այն չի զուգորդվում ածխածնի բռնումով։ Այս տարբերությունները հանգեցրել են հիդրոգենի «ծիածանի» ստեղծմանը՝ ներառելով կանաչ հիդրոգեն (վերականգնվող էներգիայով), կապույտ հիդրոգեն (ածխածնի բռնումով) և մոխրագույն հիդրոգեն (առանց որևէ բնապահպանական միջոցառումների):
Նոր կանոնները նպատակ ունեն խուսափել հիդրոգենի արտադրության պատճառով լրացուցիչ ջերմոցային գազերի արտանետումներից։ Հարկային առավելությունները, որոնք կարող են հասնել մինչև 3 դոլար մեկ կիլոգրամի համար, միտված են խթանելու մաքուր հիդրոգենի մրցունակությունը՝ համեմատած ֆոսիլ վառելիքով ստացված հիդրոգենի հետ։ Օրինակ, կանաչ հիդրոգենի արտադրության արժեքը ներկայումս կազմում է 4.50-ից 12 դոլար մեկ կիլոգրամի համար։ Նոր հարկային համակարգը կարող է նվազեցնել այս բացը՝ հատկապես էներգիայով հարուստ շրջաններում։
Կանոնակարգերը ներառում են նաև լուրջ փոփոխություններ էներգետիկ գործող համակարգերի համար։ Սկզբնական նախագծում պահանջվում էր հիդրոգենի արտադրության համար օգտագործել նոր միջուկային կայաններ, բայց վերջնական կանոնները թույլ են տալիս նաև օգտագործել գոյություն ունեցող միջուկային կայանները, որոնք կարող են մատակարարել մինչև 200 մեգավատ-ժամ հզորություն։ Նմանապես, ածխածնի բռնումով հագեցած ֆոսիլ վառելիքի կայանները նույնպես կարող են օգտվել հարկային առավելություններից, ինչը ցույց է տալիս պրագմատիկ մոտեցում՝ առանց բնապահպանական նպատակներից շեղվելու։
Չնայած կանոնները մեծամասամբ դրականորեն են ընդունվում, որոշ հարցեր շարունակում են մնալ։ Օրինակ՝ Electric Hydrogen ընկերության գլխավոր իրավախորհրդատու Բեթ Դինը նշում է, որ էլեկտրականության աղբյուրների օգտագործման սահմանափակումները կարող են խոչընդոտել որոշակի շրջաններում։ Նա շեշտում է, որ արդյունաբերությունը առավելապես կարիք ունի կայուն կարգավորումների, որոնք կխթանեն երկարաժամկետ ներդրումները։ «Մենք ցանկանում ենք, որ կանոնները կայուն մնան՝ հետագայում փոքր փոփոխություններով», ընդգծում է Դինը։
Նոր հարկային համակարգի ազդեցությունը տարածվում է նաև հիդրոգեն արտադրությունից այն կողմ։ Այն խթանում է մաքուր էներգիայի օգտագործումը և նորարար տեխնոլոգիաները՝ անդրադառնալով արդյունաբերությունից մինչև տրանսպորտի ոլորտներին։ Սակայն հաջողությունը կախված է արտադրության մասշտաբայնացումից, ծախսերի նվազեցումից և ենթակառուցվածքների զարգացմանից։
Այս կանոնակարգերը ցույց են տալիս, որ հիդրոգենը կարող է դառնալ էներգետիկ անցման հիմնաքար։ Հարկային այս նոր համակարգը ձևավորում է հիմք՝ ստեղծելու տնտեսապես արդյունավետ և բնապահպանական առումով պատասխանատու հիդրոգենի շուկա։ Այնուամենայնիվ, իրական հաջողությունը կախված է արդյունաբերության նորարարական մոտեցումներից և քաղաքական կայունությունից։ Ինչպե՞ս կձևավորվի այս ոլորտի ապագան։ Այս հարցի պատասխանը կարող է վերափոխել գլոբալ էներգետիկ լանդշաֆտը։
