Դանիել Ջոնս․ «Սիլվերչերի» ստվերից մինչև նոր ինքնություն

«Սիլվերչերի» բարձունքից՝ անհատական ինքնաարտահայտման ճանապարհին

Եթե անցյալ դարի 90-ականների վերջերին երիտասարդ էիք, Դանիել Ջոնսի անունը հաստատ կապում եք «Սիլվերչեր» խմբի հետ։ Ավստրալիացի եռյակը՝ Ջոնսը, Բեն Գիլիզը և Քրիս Ջոանուն, դեռ պատանի էին, երբ իրենց առաջին՝ «Frogstomp» ալբոմով, հանկարծակի հայտնվեցին համաշխարհային փառքի մեջ։ Նրանց հում, գրանջային ոճը դարձրեց խմբի ձայնը մի ողջ սերնդի խորհրդանիշ, իսկ Ջոնսի առանձնահատուկ վոկալն անմիջապես ճանաչելի դարձավ։ Սակայն, փառքի ու լեփ-լեցուն դահլիճների հետևում, Ջոնսը հայտնվեց ուշադրության կենտրոնում, որը ձևավորեց և, երբեմն, խեղաթյուրեց նրա պատանեկան տարիները։

Ջոնսը խմբի գլխավոր երգերի հեղինակն էր, և շատերն հիանում էին նրա հասունությամբ ու հուզական տեքստերով։ «Tomorrow» և «Ana’s Song (Open Fire)» երգերը բացահայտում էին երիտասարդ արտիստի մաքառումներն՝ օտարացման, կախվածության և փառքի գնի թեմաներով։ «BBC»-ն «Սիլվերչերը» անվանեց «Ավստրալիայի պատասխանն Նիրվանային», համեմատություն, որից բացի հաճոյախոսությունից, առաջացրեց մշտական ակնկալիքներ՝ Ջոնսից նորարարություն սպասելու։

Ստեղծագործական վերափոխում և ճգնաժամի սահմանը

«Սիլվերչերի» զարգացումը՝ գրանջից դեպի էքսպերիմենտալ ռոք, նշանավորվեց «Neon Ballroom» և «Diorama» ալբոմներով։ Ջոնսի համարձակությունը՝ նոր ուղիներ փնտրելու, արժանացավ քննադատների գովեստին, սակայն մշտական նորարարության ճնշումը ծանր էր։ 2000-ականների կեսերին խումբը վերջնականապես ընդմիջեց աշխատանքը, և Ջոնսը մնաց դեմ առ դեմ իր ստեղծագործական ինքնության ու առողջության խնդիրներին՝ անորեքսիա, դեպրեսիա, մշտական ցավեր, որոնք հաճախ ուղեկցում էին նրա ելույթները։

Խմբից հետո Ջոնսը հեռացավ հանրային ուշադրությունից։ Նա այս շրջանը նկարագրում էր որպես «կոկոն»՝ ինքնամեկուսացման և ապաքինման ժամանակ, հեռու մշտական շրջագայություններից։ «Rolling Stone Australia»-ի խոսքով, Ջոնսը վախենում էր, որ իր ստեղծագործական կայծը հավերժ կկապվի պատանեկան տարիներին, իսկ աշխարհը չի ընդունի նրա զարգացումը։

Մենակատարի վերածնունդ. արվեստ առանց սահմանների

2015 թվականին Ջոնսը վերադարձավ իր առաջին մենաալբոմով՝ «Talk»։ Այն արմատապես տարբերվում էր «Սիլվերչերի» կիթառային հնչողությունից՝ ընդգրկելով էլեկտրոնային, R&B ռիթմեր ու ինքնակենսագրական տեքստեր։ Քննադատները բաժանվեցին՝ ոմանք գնահատեցին համարձակությունը, իսկ մյուսները դժվարությամբ համակերպվեցին նոր Ջոնսի հետ։ Սակայն, հենց Ջոնսի համար «Talk»-ը դարձավ ազատագրում՝ հնարավորություն նոր հնչողություն փորձելու և անցյալի ստվերից դուրս գալու։

Ջոնսի հետագա համագործակցությունները՝ Լյուկ Սթիլի հետ, «Dreams» խմբում, ցույց տվեցին նրա բազմակողմանիությունը։ Յուրաքանչյուր նախագիծ դարձավ քայլ դեպի ստեղծագործական ինքնուրույնություն, թեև հանրությունն ու մեդիան շարունակում էին քննարկել նրա յուրաքանչյուր քայլը։ 2022-ին, երբ Ջոնսը հայտնվեց իրավական խնդիրների մեջ ու բացահայտ խոսեց կախվածության դեմ պայքարի մասին, նա իր հարթակը օգտագործեց հոգեկան առողջության մասին խոսելու համար՝ մարտահրավեր նետելով արվեստագետների ծանր վիճակի վերաբերյալ ստիգման։

Ժառանգություն, ազդեցություն և ապագայի ճանապարհ

Այսօր Դանիել Ջոնսը մնում է Ավստրալիայի ամենախորհրդավոր երաժշտական դեմքերից մեկը։ Նրա ուղին՝ հրաշքի և խոցելիության միջև, հիացմունք է առաջացնում։ «Սիլվերչերի» ժառանգությունը շարունակվում է, և երիտասարդ երաժիշտները Ջոնսին դիտարկում են որպես ինքնության և նորարարության օրինակ։

Վերջին տարիների ստեղծագործությունները՝ թե մենակատար, թե համագործակցային, ցույց են տալիս, որ Ջոնսը մշտապես փոփոխվում է՝ համարձակորեն պայքարելով իր ներքին և արտաքին դժվարությունների դեմ։ «The Guardian»-ին տված հարցազրույցում նա ասել է. «Ինձ չի հետաքրքրում նոստալգիան։ Ցանկանում եմ երաժշտություն ստեղծել, որն արտացոլում է իմ ներկայիս էությունը, ոչ թե այն, ինչ մարդիկ հիշում են»։

Ջոնսը, թեև ոչ ամենափառաբանված ակտիվիստը, դարձել է հոգեկան առողջության կարևոր ջատագով՝ բարձրաձայնելով այն բարդությունները, որոնց բախվում են ստեղծագործողներն ու հանրային դեմքերը։ Նրա անկեղծությունը, երբեմն քննադատության արժանանալով, nevertheless, նոր խոսակցություններ է բացել երաժշտական ոլորտում անհրաժեշտ աջակցության մասին։ Հարցազրույցներում նա հաճախ ընդգծում է ինքնահոգեբանության և արվեստի անկեղծության կարևորությունը, ինչը այսօր հատկապես կարևոր է, երբ խոցելիությունը գնահատվում է։

Երկրպագուների համար հարցը այլևս այն չէ՝ արդյոք Ջոնսը կվերականգնի «Սիլվերչերի» մոգականությունը, այլ՝ ինչ ուղով կշարունակի զարգանալ։ Նրա փորձարարությունն ու անձնական մարտահրավերները դարձել են նրա գրավչության առանցքը՝ ոգեշնչելով մարդկանց ընդունել փոփոխությունը, ոչ թե վախենալ դրանից։

Դանիել Ջոնսի դեռ չավարտված պատմությունը

Դանիել Ջոնսի պատմությունը հեշտ չէ դասակարգել։ Նա ոչ միայն նախազգուշացնող օրինակ է, ոչ էլ անթերի հաջողություն։ Փոխարենը՝ նա մարմնավորում է ստեղծագործական աճի բարդությունները՝ հաղթանակների, անհաջողությունների և սեփական ուղով առաջ շարժվելու ցանկության մեջ։

Երաժշտական աշխարհը հետևում է նրա հաջորդ քայլերին, և մի բան պարզ է․ Ջոնսի պատմությունն ավարտված չէ։ Նա շարունակում է մարտահրավեր նետել ակնկալիքներին, վերաիմաստավորել իր հնչողությունը և պայքարել արվեստագետների նկատմամբ ավելի կարեկցական վերաբերմունքի համար։ Այս կերպ նա ոչ միայն հարգում է անցյալը, այլև ձևավորում իր սեփական, առանձնահատուկ ապագան։

Դանիել Ջոնսի զարգացումը վկայում է դիմացկունության և ինքնաբերաբար վերափոխվելու ուժի մասին՝ հանրային ուշադրության ներքո։ Նրա ուղին հիշեցնում է, որ իսկական արվեստը ծնվում է ոչ թե սպասելիքները կատարելու, այլ դրանք խիզախորեն հաղթահարելու մեջ՝ անկախ գնից։