Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի հայտարարությունները Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև սահմանազատման ու խաղաղության հաստատման վերաբերյալ ցույց են տալիս մի քաղաքականություն, որը հանգեցրել է ոչ միայն տարածքային կորուստների, այլև Հայաստանի պետականության հիմքերի թուլացման: Այստեղ կքննարկենք նրա մոտեցման վտանգավոր հետևանքները և կպարզաբանենք, թե ինչու է հակասում ազգային շահերին:
Փաշինյանի վարվող քաղաքականությունը հիմնված է խաղաղության գաղափարի վրա, բայց այդ խաղաղությունը ձեռք է բերվում զիջումների գնով, որոնք ոչ միայն չեն երաշխավորում անվտանգության ամրապնդում, այլև թուլացնում են Հայաստանի դիրքերը:
-Արցախի կորուստ. Արցախի տարածքների հանձնումը, այն էլ առանց միջազգային երաշխիքների, հանգեցրեց հայաթափման և ցեղասպանության, իսկ այժմ Հայաստանի կառավարությունը խոսում է այդ գործընթացների իրավական հետևանքներից Ադրբեջանին խուսանավելու միջոց տալուց՝ հրաժարվելու միջազգային քրեական հայցերից:
-Սահմանազատում՝ զիջման գնով. Փաշինյանի կողմից նախաձեռնված սահմանազատման գործընթացը ցույց է տալիս միակողմանի զիջումներ, որոնք ոչ միայն չեն ամրապնդում Հայաստանի սահմանները, այլև վտանգում են նոր կորուստներ առաջացնել, քանի որ թշնամին մնում է ՀՀ տարածքում և շարունակում է պնդել Հայաստանում ինքնավար ճանապարհների մասին։
Փաշինյանի քաղաքականությունը, ուղեղի լվացք է։ Ըստ ներկայացված հայտարարությունների, հիմքում վերցնում է խորհրդային սահմանները՝ որպես ներկայիս անկախ պետությունների սահմանային հիմք: Սա ոչ միայն անտեսում է պատմական արդարությունը, այլև փաստացի ընդունում է խորհրդային նվերները Ադրբեջանին՝ որպես դե յուրե և դե ֆակտո սահմաններ: Այդ իսկ պատճառով էլ նա կասկածի տակ է դնում ՀՀ Անկախության հռչակագիրը, օրհներգը, գերբը, իր ստեղծած վատ Հարկային օրենսգիրքը համարում է հակապետական, նույնը՝ շրջանառության հարկի համակարգը, բայց նաև բոլորին մեղսակից դարձնում, ասելով՝ հայ ժողովրդի մոտեցումը փողին նույնպես հակապետական է։
-Արժեքների կորուստ. Այս մոտեցումը հարցականի տակ է դնում հայկական ինքնության, պատմական արդարության և ինքնիշխանության հիմքերը։
-Տարածքային զիջումներ՝ առանց փոխադարձության. Ադրբեջանի օգտին վերահսկողության տարածքների հանձնման դիմաց Հայաստանը ոչ մի երաշխիք չի ստացել։
Խաղաղություն հաստատելը չի կարող լինել ինքնանպատակ, եթե դրա գինը ներառում է ազգային արժանապատվության, ինքնիշխանության և անվտանգության կորուստ: Ադրբեջանի շարունակական ագրեսիան և «Զանգեզուրի միջանցքի» վերաբերյալ պահանջները ապացուցում են, որ այս պայմաններում խաղաղություն հնարավոր չէ, քանի դեռ Հայաստանը չի ամրապնդում իր պաշտպանական կարողությունները։ Այս քաղաքականությունը ոչ միայն չի ամրապնդում ազգային միասնությունը, այլև խորացնում է հասարակության բևեռացումը։
Նիկոլի վարվող քաղաքականությունը ոչ թե նպաստում է խաղաղության հաստատմանը, այլ հանգեցնում է Հայաստանի պետականության հիմքերի թուլացման և ազգային շահերի անտեսման: Խաղաղությունը չի կարող հաստատվել պետության կործանման գնով, և այսպիսի մոտեցումները պետք է անհապաղ վերանայվեն՝ ապահովելու համար ազգային անվտանգությունն ու արժանապատվությունը։ Հաջորդող տարիները ցույց կտան՝ արդյոք այս քաղաքականությունը հնարավոր կլինի փոխել՝ Հայաստանի ինքնիշխանությունը վերականգնելու համար, թե այն կշարունակի առաջնորդել երկիրը դեպի ավելի խորը ճգնաժամ։