«Կաղամարի խաղի» բարձր սպասումներով երկրորդ եթերաշրջանը հայտնվել է Netflix-ում, սակայն սկզբնական ընդունելությունը ցույց է տալիս քննադատական և հանդիսատեսի հավանության նվազում՝ համեմատած իր նախորդի հետ, որը հիմք դրեց երևույթին: Թեև այն ուղղակիորեն չի քննադատվել, երկրորդ եթերաշրջանի ավելի ցածր միավորները (83% քննադատների, 63% հանդիսատեսի՝ համեմատած առաջին եթերաշրջանի 95% և 84%-ի հետ) հարցեր են առաջացնում դրա՝ բնօրինակի մշակութային երևույթի կարգավիճակը վերականգնելու ունակության վերաբերյալ: Այս անկումը մասամբ կարելի է վերագրել էպիզոդների կրճատված քանակին (ինըից յոթ), ինչը սթրիմինգի միտում է, որը պարադոքսալ կերպով երկարացնում է արտադրության ժամկետները:
Այնուամենայնիվ, հիմնական մտահոգությունը պտտվում է դիտումների շուրջ: «Կաղամարի խաղը» առաջին եթերաշրջանը ռեկորդ է սահմանել որպես Netflix-ի ամենադիտված սերիալ՝ գերազանցելով նույնիսկ «Օտարական բաներին»: Հարցն այն է, թե արդյոք երկրորդ եթերաշրջանը կարող է կրկնել այս հաջողությունը: Թեև այն հավանաբար լավ արդյունք կցուցաբերի, բայց բնօրինակի վիրուսային ազդեցությանը հասնելը թվում է անհավանական: Առաջին եթերաշրջանի նորույթը և սոցիալական մեկնաբանությունը ստեղծեցին եզակի մշակութային պահ, որը դժվար է վերարտադրել: Հոդվածը ենթադրում է, որ երկրորդ եթերաշրջանը ավելի քիչ է պայմանավորված հանդիսատեսի պահանջարկով և ավելի շատ Netflix-ի՝ հաջողված ֆրանշիզայից օգուտ քաղելու անհրաժեշտությամբ:
Երկրորդ եթերաշրջանը սկսվում է հենց այնտեղից, որտեղ ավարտվել էր առաջինը, երբ Սոնգ Գի-հունը (Խաղացող 456) վճռական է տրամադրված քանդել «Կաղամարի խաղի» կազմակերպությունը: Նրա հետապնդումը նրան վերադարձնում է խաղերին, այս անգամ՝ «Առաջնորդին» դիմակայելու հստակ նպատակով: Այս պատմողական աղեղը, միաժամանակ ապահովելով շարունակություն, նաև ուշադրությունը շեղում է անհատ խաղացողների հուսահատ պայքարից դեպի հենց համակարգի հետ ավելի ուղղակի դիմակայություն:
Առաջին էպիզոդի առանցքային տարրերից մեկը «Հավաքագրողի» (Գոնգ Յու) վերադարձն է: Նրա ընդլայնված դերը կարևոր կապ է ապահովում «Առաջնորդի» հետ և առաջարկում նրա կերպարի ավելի խորը ուսումնասիրություն: Էպիզոդը սկսվում է «Հավաքագրողի» մանիպուլյատիվ մարտավարության կտրուկ պատկերմամբ՝ ընդգծելով խաղերի և դրանց կազմակերպիչների գիշատիչ բնույթը: Նրա գործողությունները՝ աղքատ մարդկանց հաց և վիճակախաղի տոմսեր առաջարկելուց մինչև ռուսական ռուլետկայի մահացու խաղ կազմակերպելը, ընդգծում են նրա անգթությունը և քաոսի մեջ կարգի նրա խեղաթյուրված զգացումը: Այս պատկերումը ծառայում է ամրապնդելու շոուի կենտրոնական փոխաբերությունը՝ կապիտալիզմը որպես խոցելիներին շահագործող համակարգ:
«Հավաքագրողի» նախապատմությունը բացահայտում է նրա էվոլյուցիան խաղի աշխատողից մինչև կազմակերպության առանցքային դեմք: Այս փոխակերպումը, որը պայմանավորված է ծայրահեղ բռնություն գործադրելու նրա պատրաստակամությամբ, ներառյալ սեփական հորը սպանելը, պատկերում է համակարգի կոռումպացնող ազդեցությունը: Գի-հունի հետ նրա փոխազդեցությունները ընդգծում են եթերաշրջանի հիմնական հակասությունը՝ բախումը նրանց միջև, ովքեր հավատում են մարդկային կյանքի ներհատուկ արժեքին, և նրանց, ովքեր մարդկանց տեսնում են որպես ավելի մեծ խաղի պարզ զինվորներ:
Էպիզոդը գագաթնակետին է հասնում Գի-հունի և «Հավաքագրողի» միջև լարված դիմակայությամբ՝ մի տեսարան, որը գերազանցում է կամքի պարզ պայքարը: Այն դառնում է մարդկությանը ապամարդկայնացնող և շահագործող համակարգի դեմ պայքարի խորհրդանշական ներկայացում: «Հավաքագրողի» ի վերջո ինքնասպանությունը՝ այլ ոչ թե հանձնվելը, ընդգծում է խաղերի խեղաթյուրված տրամաբանությանը նրա անսասան հավատարմությունը:
«Հավաքագրողի» ներկայությունը առաջին էպիզոդում կարևոր պատմողական նպատակ է հետապնդում: Այն ամրապնդում է շոուի քննադատությունը կապիտալիզմի վերաբերյալ՝ հանդիսատեսին հիշեցնելով, որ նույնիսկ նրանք, ովքեր կարծես թե բարձրացել են աստիճաններով, ի վերջո ենթակա են համակարգի ճարտարապետների քմահաճույքներին: Հոդվածը եզրափակվում է՝ ընդգծելով «Հավաքագրողի»՝ որպես խեղաթյուրված վարքականոնով դրդված չարագործի գրավիչ բնույթը՝ նրա կերպարը դարձնելով համակարգի՝ անհատներ ստեղծելու և նրա կործանարար տրամաբանությունը հավերժացնելու ունակության դիպուկ պատկերազարդում:
