Նիկոլ Փաշինյանի վերջին հայտարարությունը, որ 1994 թվականից ի վեր Արցախի (Լեռնային Ղարաբաղի) բանակցությունները նպատակ են ունեցել այն վերադարձնել Ադրբեջանի կազմ, առաջացնում է մի շարք կասկածներ և լուրջ մտահոգություններ՝ կապված Հայաստանի պետական շահերի հետ։ Այս պնդումը ոչ միայն վկայում է բանակցային գործընթացի ներկայացման հակասականության մասին, այլև հանրությանը մոլորության մեջ գցելու փորձի, ինչը սպառնում է հասարակության վստահությանը։
Փաշինյանի հայտարարությունը նաև կարող է դիտարկվել որպես դաշտի նախապատրաստում՝ հնարավոր զիջումներն արդարացնելու նպատակով։ Իր խոստովանությունն ու նախկին իշխանությունների վրա նետված մեղադրանքները խորացնում են հասարակության պառակտումը՝ թուլացնելով պետական ինստիտուտների հանդեպ վստահությունը։
Փաշինյանի կողմից բերված պնդումները ունեն նաև արտաքին ազդեցություն։ Նման հայտարարությունները կարող են օգտագործվել Ադրբեջանի կողմից՝ հայկական կողմի վրա ճնշումն ավելացնելու համար։ Սա վնասում է Հայաստանի միջազգային դիրքը, խաթարում ազգային շահերը և վտանգում պատմական պայքարի արժեքները։
Ավելին, Փաշինյանի հայտարարությունը կարող է դիտարկվել որպես դադարեցում՝ պատմական և բարոյական պատասխանատվության կատարմանը։ Նրա կողմից այսպիսի մոտեցումը հարցականի տակ է դնում Հայաստանի քաղաքական և ազգային ռազմավարությունը՝ վտանգելով երկրի տարածքային ամբողջականությունը և ապագա պաշտպանունակությունը։
Եզրակացություն այն է, որ պետության ղեկավարի խոսքը պետք է ծառայեցվի բացառապես պետական շահերին, իսկ այս հայտարարությունները կասկածելի կերպով նպաստում են ներքին պառակտմանը և միջազգային դիրքերի թուլացմանը։
