Իսկ ո՞վ է պահում Հայաստանի Հանրապետությունը, այն մարդիկ, որոնք ուզում են Արցախը պետություն դառնա կամ միանա Հայաստանին, թե՞ այն մարդիկ, որոնք չեն կարողանում երաշխավորել ՀՀ ինքնիշխանությունն ու տարածքային ամբողջականությունը։
Ովքե՞ր են ձգտում խաղաղության, այն մարդիկ որոնք պատրաստ են հանձնել, միայն թե խաղաղություն լինի, թե՞ այն մարդիկ, որոնք ռազմական բալանս են փորձում ստեղծել, որ չհարձակվեն մեր վրա։
Այստեղ հնի ու նորի կռիվ չի, բայց հարցադրումը հասել է սևի ու սպիտակի մակարդակին, որը հիմա գեղեցիկ կերպով ուզում եմ կազմաքանդել, և այսպես՝
Կարևոր է գիտակցել, որ խաղաղության ձգտումը և Հայաստանի ինքնիշխանության ու տարածքային ամբողջականության պահպանումը իրարամեժ բացարձակ նպատակներ չեն։ Իրականում դրանք սերտորեն փոխկապակցված են և երկուսն էլ անհրաժեշտ են հայ ժողովրդի բարօրության և զարգացման համար։
Խաղաղության ապահովման նպատակը չպետք է դիտվի որպես հայ ժողովրդի իրավունքների և շահերի զիջման արդարացում, այլ ավելի շուտ որպես հնարավորություն՝ բանակցելու և Հայաստանի ինքնիշխանությունն ու տարածքային ամբողջականությունը հարգող փոխշահավետ լուծումներ գտնելու համար։ Միևնույն ժամանակ, ռազմական հավասարակշռություն ստեղծելու և պոտենցիալ հարձակումներից պաշտպանվելու ջանքերը չպետք է դիտարկվեն որպես խաղաղության խոչընդոտ, այլ որպես անհրաժեշտ միջոց հայ ժողովրդի շահերն ու բարեկեցությունը պաշտպանելու համար:
Ի վերջո, այս խնդրի լուծման բանալին հավասարակշռված մոտեցում գտնելն է, որը հաշվի կառնի ինչպես խաղաղության, այնպես էլ Հայաստանի ինքնիշխանության ու տարածքային ամբողջականության պաշտպանության անհրաժեշտությունը։
Սա կարող է ներառել արտաքին դերակատարների հետ բանակցությունների և երկխոսության հնարավորությունների որոնում, միաժամանակ ստեղծելու ամուր ռազմական պաշտպանություն և ռազմավարական գործընկերություն՝ ապահովելու հայ ժողովրդի անվտանգությունն ու անվտանգությունը:
Գտնելով այս հավասարակշռությունը՝ մենք կարող ենք աշխատել բոլորի համար խաղաղության և զարգացած ապագայի ուղղությամբ:
Հավասարակշռության անունը հայ ժողովուրդ է։ Դեռևս այսքանը։
Նարեկ Այվազյան
Azat.tv մեդիանախաձեռնության հիմնադիր
