Սահմանները երբեմն շատ ավելի հետաքրքրաշարժ են, քան կարող է թվալ առաջին հայացքից։ Այդպիսի եզակի վայրերից են Բարել Հերտոգն ու Բարել Նասաոն, որոնք գտնվում են Բելգիայի և Նիդեռլանդների սահմանին։ Այս քաղաքների յուրահատուկ պատմությունը սկսվում է դարեր առաջ, երբ երկու երկրների միջև կնքված պայմանագրերն այդ տարածքում ստեղծեցին մի խճճված սահմանային համակարգ։
Բարել Հերտոգի և Բարել Նասաոյի սահմանային խառնաշփոթը սկիզբ է առնում միջնադարում։ 12-րդ դարում Նիդեռլանդների և Բելգիայի հողատերերը պայմանագրերի և ժառանգական իրավունքների միջոցով ստեղծեցին տարածքներ, որոնք փոխկապակցված էին, բայց մնում էին տարբեր իրավասությունների տակ։ Ժամանակի ընթացքում այս պայմանագրերը վերածվեցին բարդ սահմանային քարտեզի, որտեղ մի գյուղի կամ տանը մի մասը պատկանում էր Բելգիային, իսկ մյուս մասը՝ Նիդեռլանդներին։
19-րդ դարի սկզբին, երբ Բելգիան անկախացավ Նիդեռլանդներից, Բարել Հերտոգի և Բարել Նասաոյի իրավիճակը դարձավ ավելի բարդ։ Թեև սահմանները դեռևս որոշակիացված չէին, 1843 թվականին երկու երկրների միջև ստորագրվեց պայմանագիր, որը պաշտոնապես ճանաչեց դրանց բաժանումը։ Այդ պայմանագիրը, սակայն, լուծեց միայն մի մասը հարցերի, և դեռևս որոշ տարածքներ մնացին վիճելի։
Տարածքների բաժանման գործընթացը երբեք հեշտ չի եղել, և այս փոքր քաղաքները նույնպես չեն խուսափել կոնֆլիկտներից։ Վիճաբանություններն առաջանում էին հիմնականում այն հարցերի շուրջ, թե ում պատկանում է այս կամ այն հողը կամ ինչպես պետք է կիրառվեն տարբեր երկրների օրենքները։ Բարել Հերտոգում և Բարել Նասաոյում կարող էր պատահել, որ մի տան սեփականատերը հարկ վճարեր երկու տարբեր երկրներին՝ կախված նրանից, թե տան որ հատվածն էր օգտագործվում։
Սահմանային կոնֆլիկտներն ավելի սրվել էին Առաջին և Երկրորդ համաշխարհային պատերազմների ընթացքում, երբ որոշակի տարածքներ օգտագործվում էին որպես ռազմավարական անցակետեր։ Սակայն պատերազմների ավարտից հետո քաղաքներն ընտրեցին խաղաղ համակեցություն։ 20-րդ դարի կեսերին Բելգիան և Նիդեռլանդները մշակեցին համատեղ կառավարման մոդել՝ թույլ տալով, որ բնակիչներն ընտրեն իրենց առօրյան առանց բյուրոկրատական խոչընդոտների։
Այսօր Բարել Հերտոգն ու Բարել Նասաոն ապրում են ներդաշնակությամբ։ Երկու երկրների կառավարությունները մշտապես համագործակցում են՝ ապահովելով բնակիչների կարիքները։ Այս քաղաքներում հնարավոր է տեսնել, թե ինչպես են սահմանները ոչ թե բաժանում, այլ միավորում մարդկանց։ Օրինակ, եթե մի տանն անհրաժեշտ է նոր դուռ տեղադրել, պետք է ստանալ թույլտվություն երկու երկրների իշխանություններից։ Սա ավելի շատ զվարճալի փորձառություն է, քան դժվարություն։
Քաղաքի բնակիչները մշակել են յուրօրինակ համատեղ մշակույթ, որը ներառում է երկու երկրների ավանդույթներն ու լեզվական տարբերությունները։ Տուրիստների համար սա հետաքրքիր վայր է՝ ուսումնասիրելու, թե ինչպես կարելի է համատեղել երկու երկրների առօրյան մեկ փոքրիկ տարածքում։
Չնայած այս քաղաքները փոքր են և հաճախ դիտվում են որպես սահմանային յուրահատկություն, դրանցից մի քանի հայտնի մարդիկ են ծնվել։ Ֆրեդերիկ Վան Դայկ՝ 19-րդ դարի նկարիչ, ով հայտնի էր իր սահմանային բնապատկերներով։
Էլիզաբեթ Մարտենս՝ գիտնական և լեզվաբան, ով ուսումնասիրել է սահմանային շրջանների լեզվական և մշակութային ազդեցությունները։ Պոլ Դյուֆու՝ երաժիշտ, որի ստեղծագործություններում հաճախ հանդիպում են այս յուրօրինակ վայրերի թեմաները։
Բարել Հերտոգն ու Բարել Նասաոն՝ լինելով փոքրիկ սահմանային համայնքներ, համաշխարհային մակարդակով օրինակ են, թե ինչպես կարող են երկրների միջև սահմանները վերածվել համագործակցության խորհրդանիշի։ Այս վայրերը հետաքրքիր են ոչ միայն իրենց պատմությամբ, այլև այն փաստով, որ դրանք հուշում են՝ սահմանները կարող են չսահմանափակել կյանքը, այլ դառնալ համակեցության և նորարարության հիմք։
Այսօր դրանք մնում են ինչպես տեղաբնակների, այնպես էլ զբոսաշրջիկների համար յուրօրինակ վայրեր, որոնք զարմացնում են իրենց պատմությամբ և կառուցվածքով։ Եթե հետաքրքրված եք զարմանալի սահմանային պատմություններով, այս քաղաքները կդառնան հիանալի ճանապարհորդական ուղղություն՝ բացահայտելու համար, թե ինչպես կարելի է համատեղել երկու երկրների առօրյան մեկ վայրում։